Twee weken geleden belde ik met mijn ouders. Al snel kwam het coronavirus ter sprake. Mijn mama was ongerust, we mochten dit niet vergelijken met een gewone griep. Ik lachte haar bezorgdheid weg. “Als jullie niet willen dat we op bezoek komen, mag je dat ook gewoon zeggen hoor,” zei ik nog smalend. Zij lachte niet met mijn grapje…
Vorige week zondag gingen we dan toch op bezoek. En op restaurant, op vraag van ons. Opnieuw maakten we grapjes en vonden we dat mijn ouders wat overdreven reageerden. Ze wilden ons en onze kinderen geen kus geven. Ik trok mijn schouders op, respecteerde hun beslissing, maar dacht er het mijne van.
Vijf dagen later stuurde ik mijn mama een bericht: “ik geef mijn ongelijk toe”. Of hoe een geweigerde kus voor opluchting kan zorgen.
Vorige week zaten we nog op restaurant, vandaag sluiten we ons af van de buitenwereld. Zot hoe snel het kan gaan. Enerzijds voel ik me stom als ik terugdenk aan mijn houding van amper zeven dagen geleden, maar anderzijds ben ik blij dat ik ze zo snel heb weten keren. En trots om te zien hoe vele mensen in mijn omgeving hetzelfde doen. Dit is niet het moment voor stoerdoenerij of koppigheid. Afzien van eerder verkondigde principes is geen zwakte. Integendeel, het bewijst dat wij mensen zijn die zich kunnen aanpassen aan een snel veranderende situatie. Dat we de ene dag fout kunnen zijn, maar de volgende dag het juiste doen. Dat is een talent waar we trots op mogen zijn. Je ongelijk toegeven, is nu het meest stoere dat je kan doen.
La Vie de Mie 