Mama is moe. Moe van alle vragen die dagelijks op haar afgevuurd worden. Moe van het neen zeggen. Moe van het ja zeggen. Moe van het opvoeden, het corrigeren, en het rechtzetten. Moe van het rijden en het regelen.
Mama vraagt zich af waar die moeheid vandaan blijft komen. Ze slaapt een stuk beter dan wanneer de kinderen nog ukjes waren. Ze heeft een leuke job die haar veel energie geeft. Ze is gezond en zo ook haar gezin. Och, als mama eerlijk tegen zichzelf is, dan weet ze het wel… Ze is moeder-moe.
Mama zou haar kinderen voor geen geld van de wereld kunnen missen. Ze zorgt graag voor hen. Hoe melig het ook klinkt, hun geluk is haar grootste droom. Maar het nastreven ervan maakt haar moe. Zelfs nu ze geen luiers meer hoeft te verversen en haar kinderen weten hoe om te gaan met mes en vork. Moeder-moeheid is geen fase, het is een levenswerk.
Wanneer een voetballer z’n Gouden Schoen in ontvangst neemt, of een actrice haar Oscar, dan hebben ze daar hard voor gewerkt. Zo’n geluk krijg je niet in de schoot geworpen. Hetzelfde geldt voor gezinsgeluk. Het is een prijs mooier dan welk beeldje ook, maar je moet er verdomd hard voor werken. Zonder applaus of staande ovaties, maar met evenveel energie en overgave.
Dus mama mag het moederen wel eens moe zijn. Mama’s emmertje heeft zich jarenlang gevuld met snottebellen vegen, enge monsters wegjagen, brooddozen vullen, feestjes organiseren en hartjes troosten. Mama is er altijd en voor iedereen. Kom maar op met je zorgen, je pijntjes en je verdriet, mama staat paraat!
Dat vreet aan een mens. De jaren van zorgen laten hun sporen na. Mama’s emmertje blijkt plots geen bodemloze put te zijn. Mama moet haar moeheid erkennen wil ze er niet in verdrinken. Dus mama is moe, en dat zegt ze ook. Tegen haar vrienden, haar familie en haar kinderen. Vooral haar kinderen. Zo leren ze, als ze daar oud en wijs genoeg voor zijn, een andere kant van hun mama kennen: de mama die eigenlijk ook maar een mens is.
La Vie de Mie 