We hebben de dagen afgeteld. Nog vier, drie, twee, één, nul… En dan is het zover: de toetsen en de examens zijn voorbij. Iedereen blij… maar precies toch niet zo blij als je zou verwachten. De zoon sloft binnen en smijt zich in de zetel. De dochter heeft nauwelijks tijd want ze gaat bij een vriendin spelen. Nog voordat ik iets kan zeggen, is ze de deur alweer uit. Ze herinneren zich wel dat ik frietjes had beloofd. En meer zelfs: dat ze die vanavond mochten opeten voor de televisie. Feest, althans zo had ik het me voorgesteld. Ik zie nochtans niemand dansen of juichen. Ze eten frietjes en kijken een film. Niet meer maar ook niet minder dan dat.
In mijn hoofd zijn geanticipeerde gebeurtenissen altijd veel intenser. Ik zie mensen in de lucht springen van vreugde, elkaar in de armen vliegen van geluk en instorten van verdriet. In werkelijkheid wordt er zelden gesprongen, gevlogen of gestort. De realiteit lijkt wel een afgeborstelde versie van hoe we ons zouden mogen voelen.
Is het omdat we er te hard naar hebben uitgekeken? Doet het verlangen afbreuk aan de ervaring? Kan de verwachting sterker zijn dan het inlossen ervan? Vorig jaar rond deze tijd zette ik me schrap voor wat het meest emotionele moment van het jaar moest worden: mijn oudste en mijn jongste zouden samen afstuderen, hij van het lager onderwijs, zij als kleuter. Ze liepen hand in hand het zaaltje binnen… en ik liet amper een traan. Ik had hen zo immers al vaak zien lopen, of toch in mijn gedachten.
De helft van het plezier zit in de voorbereiding, hoor ik wel eens zeggen. Zo is het. Net als het typische advies om je te laten verrassen door de kleine, schone dingen des levens. Dat verklaart waarom een onverwachte ontmoeting of een plotse ervaring zo’n intense indruk kunnen maken. Ze geven je geen voorbereidingstijd, ze staan gewoon ineens voor je neus. Het zou in elk geval verklaren waarom ik het droog kon houden op de proclamatie van mijn kinderen, maar wel sta te snotteren bij het zien van een regenboog. Mens, u bent een vreemd wezen.
La Vie de Mie 