Ik heb een flink aantal jaar gelopen. Stukjes van 5 tot 10 km, afhankelijk van hoe vaak ik trainde. Ik heb ook een tijd aan fitness gedaan. Na elke loop- en fitnessbeurt kwam ik helemaal opgeladen thuis. Er ging niks boven dat gevoel van après-sport. Maar eraan beginnen, dat viel me telkens zwaar. Zelfs al wist ik hoe goed ik me na de eerste vijf minuten zou voelen, toch zocht ik altijd naar excuses om niet te gaan. Of vonden de excuses mij. Totdat ik op een dag begon te wandelen. De eerste keer omdat ik me niet fit genoeg voelde voor een loopsessie. De tweede keer omdat de eerste keer zo fijn was. Nu ga ik gemakkelijk drie keer per week wandelen. En ik kijk er nooit tegenop, integendeel: ik mis het zelfs als het me eens niet lukt. Ik ga wandelen met de echtgenoot, met de kinderen, een vriendin of alleen. We voeren fijne gesprekken of ik heb eindelijk tijd om rustig rond me te kijken. Er is geen tijdsdruk, ik hoef geen vast tempo aan te houden of een bepaalde eindstreep te behalen. Natuurlijk verbrand ik een stuk minder calorieën dan wanneer ik fitness of ga joggen. Maar op weekbasis zou je daar nog van verschieten, gezien de lat om te gaan wandelen een pak lager ligt. Dus ik heb mijn fitness abonnement opgezegd. Dat kon sowieso niet met mijn hernia, net zoals zwemmen en joggen. Maar wandelen dus wel. En de kinderen horen we niet klagen. Want zij hebben een argument gevonden dat we niet kunnen negeren: “nu we zo vaak gaan wandelen, kunnen we evengoed een hond kopen”. To be continued…
La Vie de Mie 