Wij huurden de voorbije week een appartement aan zee. ’t Was niet onze eerste keer daar. Toen Camille nog een peuter was, brachten we er twee keer de paasvakantie door. Zij herinnerde zich er weinig van, dus toonde ik haar voor ons vertrek een paar foto’s van onze vakanties daar. Camille met haar pamper in het zand, Camille die naar de zee staart, Camille die met veel geknoei een bord spaghetti naar binnen speelt…
Terwijl zij naar een mini-versie van zichzelf keek, zag ik een leven dat voorbij is. Ik herinner me nog goed hoe schattig ze was als ze at, maar ook hoe ik nadien op de gestoffeerde stoelen had mogen schrobben om de rode saus eruit te krijgen. Ik herinner me hoe fijn ze het vond om rond te kruipen op het strand, maar ook het drama dat zich voltrok nadat ze zand in haar ogen kreeg. Ik zag mezelf vechten met het reisbed, het eetstoeltje en de wandelwagen die niet in de lift paste. Natuurlijk heb ik ook duizenden mooie herinneringen aan die reisjes, maar die hebben we nu ook gemaakt. Zonder al dat gehaspel.
Ik was trouwens niet de enige die tot dat besef kwam. “Ik denk dat wij hier nog nooit zo lang hebben gelegen zonder kind naast of op ons.” zei de echtgenoot tegen mij vanop zijn ligbed in het plaatselijke subtropisch zwembad. Dat klopte als een bus. De twee oudsten hielden een glijbaan-marathon en Camille speelde een beetje overal. Ze kan zwemmen, dus ook dat is alweer een zorg minder.
Nochtans ben ik de laatste om te zeggen dat ouder wordende kinderen garant staan voor een leven zonder zorgen. Ik zie het als een wissel van de wacht. Mijn jaren van rennen achter weglopende kleuters, van optillen, opkuisen en opruimen zijn voorbij. Het tijdperk van onderhandelen, argumenteren, bezorgd zijn, piekeren, wikken en wegen is aangebroken.
Let’s do this.
La Vie de Mie 