Vorige week postte ik een foto waarop mijn inschrijving voor de Bachelor-opleiding Fotografie aan het LUCA te zien was. Amper een week later staan de zaken er heel anders voor. Gisteren heb ik mijn inschrijving ongedaan gemaakt. Niet omdat de goesting en motivatie verdwenen zijn (integendeel), wel omdat de kleppen van mijn ogen zijn gevallen.
Mijn inschrijving ging nochtans niet over één nacht ijs. Ik heb er letterlijk slaap om gelaten. Ik wist dat zo’n opleiding niet gemakkelijk te combineren zou zijn met mijn job en mijn gezin. Met die twijfels trok ik eind augustus naar de infodag. Eén leraar in het bijzonder nam echt zijn tijd om mijn vragen te beantwoorden. Hij deed me de dag nadien beslissen om mijn plaatsje in het “werktraject” te reserveren.
Nadien was het redelijk stil. Ik kreeg maar weinig info over het wat, waar, hoe en wanneer van de opleiding. Ik mailde een paar mensen en kwam zo te weten dat ik begin september opnieuw naar Vorst mocht komen om een individueel studieprogramma en eventuele vrijstellingen te bespreken. Ik kwam er vroeg aan (zo vroeg als mogelijk voor een mama die haar kinderen eerst aan school moet afzetten), maar niet vroeg genoeg. Blijkbaar mochten alle ‘reguliere’ studenten van de andere jaren op diezelfde dag hun curriculum komen bespreken. Na anderhalf uur wachten was het eindelijk aan mij. Tien minuten later stond ik alweer buiten. De informatie die ik rijker was, had men mij evengoed telefonisch kunnen geven.
De week nadien besloot ik toch om het inschrijvingsproces te vervolledigen. Ik nam opnieuw contact op met de school, liet hen verstaan dat ik de introdag niet kon bijwonen wegens professionele verplichtingen en vroeg om mij zoveel mogelijk informatie per mail te bezorgen. Toen de eerste lesdag aanbrak, wist ik nog steeds niet op wel uur ik verwacht werd.
Die eerste les bleek trouwens geen les te zijn. Elk van de 20 studenten moest zich kort voorstellen, er werd diep ingegaan op de transportmogelijkheden richting school en het uurtje eindigde met een inspirerende peptalk over hoe de jeugd van tegenwoordig moest leren om zich open te stellen voor al het moois rondom hen. Ik ben het ermee eens dat je zoiets niet vaak genoeg kan zeggen tegen een achttienjarige, maar mij gaf het een onbehaaglijk ‘been there done that’ gevoel. Ik bezocht het secretariaat en de begeleider nog eens om mij ervan te verzekeren dat ik met alles in orde was.
Een kleine week later vond ik nog steeds geen cursussen of informatie op het intranet van de school. Het Facebook-groepje waar een medestudent me toe had uitgenodigd bood tonnen meer tips en advies. Daar las ik dat werkstudenten dringend een afspraak moesten maken om goedkeuring te krijgen voor hun werktraject. Drie keer op de school geweest, niemand die me daar iets over had gezegd.
Toen brak ik. Ik was nog niet begonnen aan de opleiding en had er mijn buik al van vol. Of hoe het systeem de goesting van een gemotiveerde mens kan verneuken.
Het is niet omdat je lessen in avondonderwijs aanbiedt of omdat je studenten de mogelijkheid geeft om hun lessenpakket in stukjes op te nemen dat je daarom van een “werktraject” kan spreken. Een veertiger heeft andere noden en wensen dan een achttienjarige. Het belangrijkste verschil? Tijd. Bij mij telt elk uur van de dag. Ik hang niet rond op de campus, ik chil niet met mijn medestudenten. Ik heb een job en een gezin. En ja, ook een passie. Maar spijtig genoeg geen school die mij op gepaste manier iets kan bijleren.
Dit is geen aanklacht tegen Narafi of LUCA. Ik ben er zeker van dat deze opleiding inderdaad een van de beste in Europa is. Dit is een aanklacht tegen de manier waarop ons land volwassenen denkt te onderwijzen.
Wat dat betreft kunnen we veel leren van onze Noorderburen. In Nederland is het volkomen normaal om je leven lang te studeren. Ooit zal ook onze regering inzien dat permanente scholing geen luxe maar een vereiste is, om mee te kunnen evolueren met de maatschappij, om gemotiveerd te blijven en om burnouts tegen te gaan. Het is niet meer van deze tijd om op je achttiende een richting te kiezen waarin je vijftig jaar lang blijft voortploeteren. Maar wie zich vandaag de dag wil heroriënteren, moet genoegen nemen met de Syntra’s van deze wereld of zich terug mengen tussen een menigte achttienjarigen. Alsof de voorbije jaren vijfentwintig jaar voor niks zijn geweest. Terug naar af. Daar zijn wij goed in.
La Vie de Mie 