Ik vraag me af rond welke leeftijd een mens écht dankbaar leert te zijn. Of heeft dat niets met leeftijd of leerproces te maken en is het eerder een state of mind die je aangereikt krijgt vanuit je achtergrond, ervaringen en cultuur?
Een ding is duidelijk: mijn kinderen hebben dat stadium nog niet helemaal bereikt. Ze zeggen netjes ‘dankuwel’ als ze iets aangeboden krijgen en we vertellen hen heel vaak hoe hard ze in hun handjes mogen knijpen met het leventje dat ze leiden. Maar zijn ze niet nog te jong, te onervaren en veel te verwend om die dankbaarheid echt te voelen?
De kleuter is er het verst van verwijderd. Zij zat onlangs in een bootje op de Atlantische Oceaan, met haar blik op de dolfijnen rondom ons, en vroeg me doodleuk wanneer we terug naar huis gingen.
De twee oudsten doen hun best. Mijn dochter bedankt me soms voor de fijne dag, als ze ’s avonds haar bed in kruipt. Maar ze kan me evengoed verrot wensen als ze dat éne armbandje niet gekregen heeft. De zoon zijn vermogen tot dankbaarheid staat dan weer sterk onder invloed van de aanstormende puberteit. Laten we stellen dat dankbaarheid het laatst is wat ik uit die hoek verwacht. Al weet hij me soms wel te verrassen.
Wat er ook van is: verder dan dankbaarheid om de extraatjes gaat het vaak niet. Dat leid ik af uit hun ‘is het nog ver’ gezaag tijdens een prachtige wandeling in de natuur en het gemekker over wespen als we ergens gezellig zitten te lunchen. Ik neem het hen niet kwalijk. Het hoort bij hun kind zijn en is een bewijs van hun zorgeloze leven.
Misschien voelen ze het wel, maar uiten ze het anders. Mijn zoon staarde tijdens de voorbije maansverduistering een uur lang naar een van de prachtigste manen ooit gezien. Mijn dochter maakte een sprongetje van vreugde toen ze vandaag zag hoe wild de zee was. Op zo’n momenten zie ik iets in hun ogen. Misschien is dat dankbaarheid in haar puurste vorm.
La Vie de Mie 