Mijn auto staat in panne. De pechverhelping zal er zijn binnen anderhalf uur. Tegenvaller: het is 30 graden en ik heb straks bezoek. Meevaller: ik sta op de parking van de Okay dus geen gebrek aan vocht. Let the waiting game begin.
Naast de Okay woont meneer Roofthooft. Hij heeft liever geen bezoek maar zette naast zijn brievenbus toch twee gammele stoelen neer. Gelukkig heb ik altijd vochtige doekjes mee en biedt dat stoeltje nu een schaduwrijk plekje. Ja ik word vreemd bekeken. Neen het kan me niet schelen.
Over de verveling dus. Mijn kinderen hebben daar vaak last van. Ik ken dat gevoel niet: ik weet altijd wat doen. Of beter: ik kan met moeite kiezen uit mijn todo’s. Dus zou je denken dat een uurtje op de roestige stoel van meneer Roofthooft een welkom moment van rust is. Op drukke momenten thuis denk ik dat soms: laat mij gewoon eens een uurtje ergens zitten, zonder prikkels, zonder gestoord te worden. My dream has come true. Hier zit ik dan. Maar ik vind er niks aan. Blijkt dat verveling helemaal niet ontspannend werkt. Integendeel: het menselijk brein ziet verveling als een signaal om creatief op zoek te gaan naar zinvolle tijdsbesteding. Misschien kan ik een blog postje schrijven terwijl ik hier zit? Misschien kan ik een lijstje maken van alles wat ik dit weekend nog gedaan moet krijgen? En zo brengt verveling alles behalve rust in mijn hoofd. Want creatieve ideeën en todo’s heb ik meer dan genoeg. Een goed voornemen kan er wel nog bij: volgende keer val ik in panne naast een massagesalon of een verlaten strand. Met of zonder meneer Roofthooft.
Deze blogpost werd een week geleden geschreven, maar werd wegens bovenvermelde redenen nu pas gepost.
La Vie de Mie 