Schmink

“Mag ik me eens schminken?” Ik kon me herinneren hoe leuk ik het vroeger vond om met de schmink van mijn mama te knoeien, dus ik dacht: waarom niet…

Het bleef lang stil boven. Ik keek al op tegen de knoeiboel die ik straks zou mogen opruimen. Plots stond ze voor me. Niet als de besmeurde clown die ik had verwacht, wel als een quasi professioneel opgemaakte tiener. Hoe had ze dit voor elkaar gekregen? Mijn mond viel nog wat verder open toen ze vertelde hoe ze eerst de foundation had opgedaan en nadien de blush en dat ze nu enkel nog wilde weten waar ik mijn oogschaduw bewaarde. Ik moest even nadenken, want ik gebruik meestal enkel wat mascara en een stick om de occasionele puist mee te verdoezelen. Misschien moest ik maar eens bij mijn dochter in de leer gaan?

“Ik heb dat geleerd op YouTube. Wil je nu een paar foto’s maken?” Prompt nam ze de houding van een volleerd model aan en keek ze in de lens op een manier die mijn maag een beetje deed draaien. Ook dit had ze blijkbaar al een paar keer geoefend.

Ik vroeg me af wat ze nog allemaal geleerd had en zou leren via digitale weg. Dingen waar ik, toen ik tien was, in de verste verte nog geen weet van had. Nuttige en onnuttige dingen. Overbodige en levensnoodzakelijke dingen.

Even later zag ik haar spurten richting zwembad. Aan het filmpje over uitgelopen mascara en het nut van het zich ontschminken was ze duidelijk niet toegekomen. Ik schoot ter hulp en legde haar uit hoe ze al dat spul van haar gezicht kon krijgen.

Conclusie: YouTube mag de voorzet dan wel geven, er is nog steeds een mama nodig om het spel te winnen.

Advertentie