Ik ben twee en ik zeg neen. Die fase zou al lang achter ons moeten liggen. En toch zegt ze nog elke dag neen, veel te vaak naar mijn goesting.
“Kom je je kleertjes aandoen?”
“Neen.”
“Zet de tv eens uit…”
“Neen.”
“Tutjes blijven in het bed!”
“Neen. En jij ben niet de baas!”
Het zou haast grappig zijn moesten deze discussies niet elke keer uitmonden in een hysterische woedeaanval. Langs haar kant, welteverstaan.
Ik weet het wel, het is een fase. Die berustende woorden spreek ik mezelf al tien jaar lang toe. Zo oud is de zoon ondertussen. Ik herinner me niet dat hij ooit zo koppig is geweest. Maar ik weet dat dit soort herinneringen geen lang leven beschoren zijn. Een selectief geheugen heeft zo z’n voordelen. De andere dochter kon er wel wat van. Al zijn mijn echtgenoot en ik het er over eens dat kind nummer drie er nog een schepje bovenop doet. Moest het een wedstrijd zijn, ze zou winnen met felicitaties van de jury.
Het woordje neen is nog niet zo erg. Maar het stelt je als ouder steeds opnieuw voor de keuze: ofwel geef je toe en verzaak je aan alle principes die een goede opvoeding vereisen, ofwel houd je voet bij stuk en creëer je een monster.
Ik kan het niet anders omschrijven. Mijn eens zo lieve meisje verandert plots in een schoppend, tierend en woest om zich heen bijtend kind. Ze is niet langer kwaad omwille van de kleertjes, de tv of het tutje. Ze is woedend omdat ik de strijd ben aangegaan. Omdat ze weet dat ze deze keer niet gaat winnen.
We zetten haar apart, we laten haar razen, we praten op haar in, we roepen haar tot de orde maar al onze pogingen zijn tevergeefs. We kunnen enkel afwachten totdat ze bedaard is. Dan strekt ze haar armpjes uit en heeft ze knuffels nodig. En veel kusjes. “Mama is terug mijn vriendin,” zegt ze dan. “En de baas,” voeg ik eraan toe. Kwestie van de puntjes op de i te zetten.
La Vie de Mie 