Sommige details vergeet ik nooit. Zoals hoe de zon die dag de verloskamer verlichtte. Hoe rustig ik me voelde, zelfs toen het even bijna mis ging. Ik herinner me maar weinig van de pijn, van de drukte rondom me of van de voorbereidingen die een ingeleide bevalling met zich meebrengt. Enkel de zonnestralen op mijn gezicht en dat van mijn pasgeboren dochter. De wereld mocht even stilstaan.
Soms mis ik dat moment. Het begin van haar prille leven. Nu ze negen jaar wordt en ik haar heel snel zie veranderen, vraag ik me af of ik wel voldoende heb opgelet. Of ik elk detail wel in me heb opgenomen, voldoende bewust om het me te blijven herinneren. Ze heeft nooit van mijn onverdeelde aandacht kunnen genieten. Vanaf die eerste dag moest ze me delen met een peuter die zijn mama als geen ander rond zijn kleine vinger kon winden. Net geen vijf jaar later werd ze grote zus…
Ze is het kind op de wip, tussen de wal en het schip. Met een zus op haar schoot en een broer op haar lip. (*) Die gaan vaak verloren in de tumult rond de twee anderen. De oudste is het eerst met alles, de kleinste is het schattigst: daar kan de middelste moeilijk tegenop.
Al doet ze flink haar best. Ze heeft leren vechten voor aandacht en weet waarschijnlijk niet half hoe goed ze daar in slaagt.
Net zoals ze niet half weet hoeveel ik van haar houd. Hoe hard ik heb gehoopt dat ze zou worden zoals ze nu is, die zonnige dag in de verloskamer.
(*) Vrij aangepast naar het liedje “Op de wip” van Kinderen voor Kinderen
La Vie de Mie 
Zo mooi! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon