“Weet je nog, papa, dat je vroeger altijd dat leuke spel deed voor het slapen gaan?” Ze had het over het spelletje dat mijn man ooit had verzonnen en regelmatig speelde vlak voor bedtijd. “Oh ja,” viel de zoon haar bij, “dat was echt tof!”.
De echtgenoot keek lachend en een tikkeltje zelfgenoegzaam mijn kant op. “Ik zorg voor mooie herinneringen…“ Dat kon ik niet ontkennen, al werd de nadruk iets te hard op dat eerste woordje gelegd.
“En welke herinneringen hebben jullie zo aan mama?” vroeg ik mijn twee oudsten. Dit spel zou ik niet verliezen…
Maar de opsomming van gebeurtenissen, feiten en ervaringen waarop ik hoopte, bleef uit.
Ik zag ze nadenken, hard en diep. En ik zag de wanhoop in hun ogen. Want elke seconde zonder antwoord voelden ze zich schuldiger ten opzichte van hun moeder.
Ook de echtgenoot zag dit de verkeerde richting uitgaan. Snel stak hij een handje toe. “Komaan jongens… Vertel eens wat er in je opkomt als je aan mama denkt.”
De dochter klaarde plots op en riep: “Jij zorgt altijd voor ons!” Ja, daar was de zoon het mee eens. De herinneringen volgden elkaar nu snel op: hoe ik bij hen bleef als ze ziek waren, dat ik hun overgeefsel dan opruimde en hoe ik hen kwam troosten als ze een slechte droom hadden.
Voila, de essentie van het moederschap, door de ogen van mijn kroost.
De kroost waarvoor ik zo’n tien keer per week taxi speel, die ik elke dag help met hun huiswerk, die dankzij mijn carrièreshift zelden of nooit in de naschoolse opvang moeten blijven. De kroost die ik meeneem naar de speeltuin, wiens vrienden hier altijd welkom zijn, waarvoor ik uren op zoek ben naar de beste cadeautjes en de leukste verrassingen.
Toen ik subtiel verwees naar een aantal van die dingen, keken ze me vreemd aan. Alsof ik vertelde dat ik twee benen heb. Duh, ja natuurlijk wisten ze dat. Maar dat was toch doodnormaal, of niet?
Noem ze verwend, noem ze naïef… Mijn kinderen vinden moederliefde een evidentie. En dat maakt me zielsgelukkig.
De dochter zag me glimlachen en voegde er aan toe: “en jij knuffelt ons altijd…”. Op dat moment werd unaniem besloten dat dat de allerbeste, allermooiste en allerbelangrijkste herinnering is.
La Vie de Mie 
Met tranen in de ogen heb ik dit gelezen! Perfect onder woorden gebracht !!! Heerlijk om te lezen 🙂
LikeLike