Terwijl de meeste vierjarigen vanochtend hun sinterklaasbuit stonden te aanschouwen, kwam die van mij naar me toe met een serieuze vraag. “Mama, ben ik oud?” Ik vatte de ernst van de situatie op dat moment nog niet en antwoordde lachend “Natuurlijk niet schat, jij bent nog heel jong.”. Haar antwoord deed de stemming snel keren. “Goed. Want oude mensen gaan dood.” Slik. En nog meer slik toen ze haar volgende vraag stelde. “Ben jij oud?” Ondertussen was ik even gaan zitten en nam haar op mijn schoot. “Neen, ik ben niet oud. Maar wel een stukje ouder dan jij”. Laps, teveel gezegd. “Oh neen, dan ga jij dood!” Hier was een leugentje om bestwil perfect gerechtvaardigd, maar ik ben niet zo’n ‘verbloemer’ van de waarheid. “Neen, ik ga niet dood. Ooit wel, maar nu nog niet.” De humor ontging haar. Ze sloeg haar armen om me heen en fluisterde “maar ik wil niet dat jij dood gaat”. Hoog tijd om van strategie te veranderen… “Ik ga niet dood, wij blijven altijd samen.” Dat was wat ze wilde horen. En zo vertrok ze naar school. Straks ontmoet ze daar de Sint. Ik hoop dat die minder moeilijke vragen krijgt…
La Vie de Mie 