Wie met het voorstel op de proppen kwam, weet ik niet meer. Waarom ik het een goed idee vond, nog minder. Een paar maanden later stond ik wel op een podium ‘The Rose’ te zingen, voor een volle zaal medeleerlingen en leerkrachten. Ik was zeventien en naïef. Iemand had me verteld dat ik best goed kon zingen en ik geloofde dat. In elk geval hard genoeg om een groepje vriendinnen rond me te scharen en ons op te geven voor een opvoering tijdens het Chrysostomos(*) feest.
Uiteindelijk verliep het best goed. Ik genoot van de aandacht, niemand lachte me uit (toch niet in mijn gezicht) en ik werd gelauwerd omwille van mijn durf. Je zou denken dat zo’n compliment je wantrouwen wekt, maar niets was minder waar. Luttele tijd later, tijdens onze proclamatie, stond ik er opnieuw, hetzelfde podium, hetzelfde lied. Dit keer voor een volle zaal ouders, broers en zussen. Ik was een doorzetter, dat valt niet te ontkennen.
Dat mijn zangtalent sterk overdreven was, kwam niet als een verrassing. Wat mij bij het bekijken van de video deed schrikken, was mijn vreselijke Engelse uitspraak. Daar stond ik dan, het meisje met de goede punten Engels, die luttele maanden later aan haar studies Germaanse Talen zou beginnen. Het meisje dat tijdens die studies vriendelijk werd verzocht een paar lessen Engelse uitspraak te volgen. Uiteindelijk is dat allemaal goed gekomen en ben ik met de complimenten van mijn Engelse prof afgestudeerd. Maar zover waren we zeker nog niet op die maartse dag in 1993…
Toch heb ik mooie herinneringen aan die tijd. Het samen oefenen met de vriendinnen, de stress voordat we op moesten, het gelukzalige gevoel van tevredenheid bij het uitkramen van de laatste noot,… Het is één van de vele ervaringen die me hebben gevormd tot de mens die ik nu ben.
Ik vraag me alleen af of die ervaring even mooi zou zijn geweest moest ik zo’n 25 jaar later zijn geboren. Een meisje dat nu op een podium gaat staan, wordt door haar medestudenten gefilmd. Die beelden worden online gezwierd en omsingeld door commentaar, over hoe goed ze het deed, over haar lef, maar ook over iets wat ze aanhad, haar kapsel, haar houding, haar uitspraak,… Dat meisje zal misschien geen tweede keer op het podium kruipen. Haar jeugd is gedocumenteerd en vervaagt niet zoals de mijne. Er zal zoveel meer zijn om te herinneren dan enkel hoe ze zich die dag voelde.
Dat is een serieuze bedenking van iemand die haar kost verdient met sociale media, die wekelijks foto’s en filmpjes maakt van haar eigen kroost. Mijn dochters doen niets liever dan naar beelden van zichzelf als baby kijken, of naar hun dansoptreden, de voorstelling van het schoolfeest,… Maar laat ik op die manier nog genoeg ruimte voor hun eigen herinneringen, voor hun gekleurde versie van de feiten? Want geef toe, die is soms zoveel beter dan de realiteit.
(*) Nu wordt zoiets het honderd-dagen-feest genoemd, maar in mijn tijd en streek namen we liever het Griekse woord in de mond.
La Vie de Mie 