Op 1 november herdenken we de doden. Alsof we dat de andere 364 dagen van het jaar niet doen. Bij ons werd er eergisteren met geen woord gerept over de dood. Wat niet betekent dat wij niemand te herdenken hebben. Wij likken onze wonden in stilte, het hele jaar door. Recente wonden die nog aan het genezen zijn, maar ook oud zeer dat grillige sporen heeft nagelaten. Diep ingekerfde littekens die meer dan twintig jaar later nog steeds pijn doen.
Ik denk de laatste tijd weer vaak aan hen. De jongens die nu misschien vaders zouden zijn. Iemands vriend, iemands echtgenoot, maar vooral: nog steeds iemands zoon.
En dan het meisje. Eén jaar later trof ons de overtreffende trap van verdriet, van ongeloof. Het moment waarop haar jeugd bleef steken en die van ons voor altijd veranderde.
Ik heb de foto’s nog, de tekening die ze maakte, de doodsprentjes. Herinneringen aan de jongens en het meisje vervagen, hoe erg dat ook is. Maar de weemoed steekt telkens opnieuw op, zo rond deze tijd van het jaar, als de natuur pronkt met haar kleuren en ik me heel klein voel.
Dan denk ik terug aan toen, aan wat me het sterkst is bijgebleven: de leegte in de ogen van de ouders. De leegte in hun huis, het krampachtig vasthouden aan herinneringen, de verslagenheid,…
Het vallen van de bladen staat voor een nieuw begin. Maar dat geldt spijtig genoeg niet voor alles en iedereen.
La Vie de Mie 
Dit raakt me diep. Traantjes in de ogen. Mijn petekind Tom, Michel, mijn broer Jos, mijn Pa en nog niet zo heel lang geleden mijn ma. Ja het doet verdomme pijn. Ik mis ze nog steeds.
LikeLike
Zo mooi verwoord, tot tranen toe.
LikeLike