Kleine kindjes, kleine zorgen. Ik begrijp perfect wat ze daarmee bedoelen, al was ik het er niet altijd mee eens. Als je nauwelijks slaapt, uren aan een stuk met een huilende baby op je arm rondloopt, als het nemen van een douche het hoogtepunt van je dag is, dan voelen die zorgen helemaal niet zo klein aan. Integendeel, het einde van de wereld is er niets tegen. Nu ik weet wat ze kleine zorgen noemen, zet ik me dus maar beter schrap voor de grote…
Ik bereid me voor op rebellerende pubers, dochters die de deur achter zich dichtslaan met veel te korte rokjes aan en verboden goederen verstopt onder de bedden. Al mag ik waarschijnlijk blij zijn als het daar bij blijft.
Hoe zwaar ik het ook vond om maand na maand bij de pediater te zitten met de zoveelste verkoudheid, hoe groot de uitdaging ook was om mijn kroost op het potje te krijgen, om hen patatjes te leren eten, uiteindelijk weet je diep van binnen dat zowel jij als je kind die fase wel overleven. Op het einde van de rit leert iedereen op het potje gaan, volwaardige maaltijden eten en zijn neus snuiten. Maar niet elk kind groeit op tot een volwassene met de juiste waarden en normen. Dát zijn de grote zorgen. Dat is wat me tegenwoordig soms ’s nachts wakker houdt. Hoe zorg ik ervoor dat mijn kinderen mooie mensen worden? Zullen ze erin slagen zelf te oordelen over wat juist en wat fout is? Zal ik hun rugzak kunnen vullen met wonderlijke ervaringen, die soms pijn doen maar waar ze ook veel uit zullen leren?
Het aanleren van wijsheid, mensenkennis, normbesef. Daar spreken ze niet over bij Kind & Gezin. Daar bestaan geen beloningsstickers voor.
Ik ga nog zo hard heimwee hebben naar de potjes-training-tijd. Wacht maar.
La Vie de Mie 