Ik moest twee keer kijken, maar het kledingstuk dat ik vast had was wel degelijk een maatje 104. Dat is de maat die mijn jongste dochter nu draagt. Nochtans had ik dit bloesje toch niet zo heel lang geleden weggelegd? Ik herinner me nog dat mijn oudste dochter het aantrok en we beiden besloten dat het nu echt wel te strak zat. Mijn meisjes verschillen bijna vijf jaar… Ik moest even slikken. Onmogelijk dat er sindsdien zoveel tijd verstreken is. Ik zie haar nog zo voor me. Hoe ze rondhuppelde op de speelplaats, in de kleuterschool. Hoe ze in de armen liep van de juf… die nu voor haar zusje zorgt.
Het is inderdaad vijf jaar geleden. Daar bestaat trouwens geen twijfel over als ik naar haar kijk. Haar krullen is ze kwijtgespeeld, nu draagt ze haar lange haar meestal sluik. Haar schattige melktandjes liggen in een doosje. De nieuwe grote-mensen-tanden zijn nog niet helemaal in verhouding met de rest van haar kleine gezicht. Zwierige rokjes of vrolijke kleedjes wil mijn Charlotte niet meer dragen, ze houdt nu van skinny jeans en losse truien. Ze is bijna negen en ze weet wat ze wil. Misschien is dat het enige waarin ze niet veranderd is.
Ik laad de rest van de klerendoos uit en ben alweer zo blij dat ik nog een kleuter in huis heb. Zo’n mini-Charlotte die elke dag meer en meer op haar zus begint te lijken. Terwijl de herinneringen één voor één boven komen bij elk truitje dat ik vastneem, bedenk ik me: wat een privilege om die geweldige tijd nog eens opnieuw te mogen beleven…
La Vie de Mie 