Drie jaar is ze, mijn kleuter. Meestal blij en vrolijk, maar vaak ook boos en gefrustreerd. Al leert ze gaandeweg beter omgaan met haar boosheid. Waar we vroeger nog met lede ogen moesten toekijken hoe ze zich schreeuwend op de grond smeet, krijgen we nu vaker een gezicht als een donderwolk, een uitgestoken tong of een stampend voetje. Flink is dat niet, maar als je weet waar we van komen… Soms denk ik dat we haar te assertief hebben opgevoed. Bij de geboorte was ze kerngezond maar in de jaren nadien heb ik met mijn jongste heel vaak bij de dokter gezeten. Van groeistoornissen tot gedeeltelijke doofheid, van oversized amandelen tot extreme eczeem, een gebroken armpje,… Ik ken mijn weg ondertussen in het UZ van Jette. Ondertussen is alles opgelost, dankzij operatie, medicatie of gewoon vanzelf. Maar het traject heeft zijn sporen nagelaten. Onbewust heb ik mijn dochter in de rol van “klein dutske” geduwd en haar geleerd om zo haar mannetje te staan in deze wereld. Maar nu blijkt ze helemaal niet zo klein en al zeker geen dutske te zijn. Ze kan rake klappen uitdelen, laat zich zelden doen en heeft een stem als een klok. Andere moeders voelen zich misschien schuldig als hun kind zich zo gedraagt, ik ben eerder opgelucht. Liever temperen dan te moeten stimuleren, liever een beetje teveel kleuter dan te weinig.
One year ago #three #augustbreak #throwback
La Vie de Mie 