Wekenlang hield ik voet bij stuk: Pokémon Go zou ons huis niet binnenkomen, tot groot ongenoegen van de zoon. Vrijdag kwam hij melden dat hij officieel de laatste niet-Pokémon-speler van zijn klas was. Of ik hem moest geloven of niet deed er eigenlijk niet meer toe. Ik was ondertussen zelf te nieuwsgierig geworden. Dus installeerde ik het spel op mijn iPhone en legde mijn zoon uit dat hij het enkel kon spelen als ik erbij was. Dat kon de pret blijkbaar niet bederven. Zelfs niet toen bleek dat papa en de zussen ook mee op tocht wilden. En zo gebeurde het dat wij vandaag een gezinswandeling van 6 kilometer maakten. We vingen tal van Pokémons, maar belangrijker: we waren buiten, in actie, en geen kind dat aan het klagen was.
Zemstse paadjes onder onze voeten #beneathmyfeet #augustbreak
La Vie de Mie 