Ik geef toe dat ik toch een beetje schrik heb na alles wat er gebeurd is. Schrik van alles wat er nog kan gebeuren. Nochtans mag je volgens velen geen schrik hebben want dan hebben “zij” gewonnen. Dat vind ik een beetje kort door de bocht. Dus ik voel me niet schuldig of verslagen als ik twee keer nadenk voordat ik naar een evenement in Brussel rijd. Want er is meer gaande dan schrik in dat hoofd van mij. Na de gebeurtenissen van het voorbije weekend denk ik vaker na over wat er allemaal kan gebeuren. Wat als dit, wat als dat… Op een zeer vreemde manier beïnvloedt dat mijn gedrag… op een positieve manier.
Vandaag reed ik met mijn dochter naar de academie. We waren allebei verzonken in gedachten. Bij mij spookten de “wat als” scenario’s weer door mijn hoofd. Wat als ik haar niet meer terugzie na haar les? Wat als zij mij niet meer terugziet? Zou ik onze laatste autorit dan in stilte willen doorbrengen? Zou ik deze namiddag dan gewoon willen laten voorbijgaan? Ik stelde haar een vraag en we begonnen te praten. Over wat ze aan het maken was in de academie en zo. Na de les was ik blij haar te zien. We wandelden hand in hand naar de auto, wilden ons niet haasten en deden een beetje zottekes. Ongedwongen maar wel met het besef hoe mooi en fijn de dingen kunnen zijn als je er bewust mee bezig bent. Nu meer dan ooit.
La Vie de Mie 