Ze woonde hier in de buurt, maar ik kende haar niet. Ook haar ouders ken ik niet. En toch denk ik sindsdien elke dag aan hen. Aan het gemis, de leegte, de pijn. Ik kan het me niet voorstellen. Bij de minste poging om me in te beelden hoe zij zich nu voelen, scheurt mijn hart in twee. Een kind maakt je kwetsbaar, dat heb ik altijd geweten. Je bent nooit meer gerust. Alleen al de gedachte dat er iets mis kan gaan, maakt je misselijk. Het vergt moed om je kinderen los te laten, maar je hebt geen keus. Loslaten is een onderdeel van grootbrengen. Je hoopt dat je hen voldoende waarden en regels hebt meegegeven om het alleen aan te kunnen. Je rekent niet op een zot die jouw dromen en die van je kind aan diggelen slaat. Daar mag je niet aan denken, want dan lukt dat grootbrengen niet meer.
Nu is het vertrouwen weer even weg. Omdat er niks is wat ik kan doen om mijzelf te behoeden voor het verdriet dat deze mensen werd aangedaan. De dader zal het nooit beseffen. Hoeveel hij heeft verwoest. Hoeveel pijn hij veroorzaakt, niet alleen bij de familie en vrienden van het meisje, maar aan elke ouder die nu weer even wat dieper moet graven naar de moed die nodig is om z’n kind los te laten. Rotzak.
La Vie de Mie 